Rozdział 11- "... niech żyje król!"

     W wielkiej Sali Uczt wszyscy zajęli już miejsca. Siedziałam po prawicy Wszechojca. Na przeciwko mnie siedział Thor, a po boku Loki. Ten drugi patrzył na mnie wyczekująco. Zaczęłam:
-Thorze, zauważyłam, że ostatnio wydajesz się być na mnie zły... Jeśli to przez moje głupie słowa o Jane to... Mogę cię tylko przeprosić i próbować pocieszyć. Wiesz ona i tak by umarła. Przecież nie żyłaby tak długo jak ty...
Thor znowu słysząc jak obrażam zmarłą wstał gwałtownie. Jego młot jednak upadł bezwładnie na stół. Odyn wstał od stołu.
-Jak śmiesz atakować tę młodą damę! W dodatku ma rację! Coraz bardziej uważam, że to Loki zasługuje na tron!
-CO?!- Thor był wściekły- Mam dość twych głupich decyzji!- wyszedł z sali. Za nim pobiegła jego przyszła narzeczona. Zaczęłam się zachowywać jak przerażona dziewczynka.
-Ja... ja nie chciałam ja...- zaczęłam szlochać. Odyn spojrzał na mnie łagodnie. Nie martw się. Jest ostatnio zdenerwowany. Martwię się o niego. Może zrobić coś głupiego.
      Reszta uczty minęła w ciszy. Wstałam od stołu, podziękowałam i poszłam do komnat Lokiego. Czekał tam na mnie. Był zadowolony.
-Dobrze się spisałaś. Dzisiaj masz sprawdzian z iluzji, wiesz o tym?- uśmiechnęłam się do niego.
-Jakbym śmiała zapomnieć- lekko się pochyliłam parodiując ukłon. Jego uśmiech się poszerzył.
-Chodź za mną.
                                                           *Osoba trzecia*
    Wszechojciec usiadł na podwójnym złotym łożu w swej komnacie. Westchnął ciężko. Tęsknił za żoną, którą zamordował mroczny elf. Była jego najważniejszą doradczynią i pocieszycielką. Wiedziała jak zająć się synami. Miała ogromne serce. Przyjęła kiedyś na dwór służącą, była 5-letnią dziewczynką. Miała na imię Sigyn... I jeszcze sprawa Sigyn! Wiedział, że to był jego błąd, lecz teraz miał już mniejsze poczucie winy. Przecież teraz...
    Starzec usłyszał jak otwierają się drzwi do jego komnaty. Odwrócił się. Ostatnią rzeczą którą zobaczył, była broń miażdżąca mu kości i pozbawiająca życia. Potem była już ciemność i pamięć o tym, który to zrobił.
                                                           *Oczami Lokiego*
   Gdy do mojej komnaty przyszli żołnierze miałem pewne podejrzenia, czy plan się udał. Jednak to co usłyszałem... To był szok. Szybko podążyłem do komnaty jednookiego władcy. Leżał na ziemi. Z jego ust ściekała strużka krwi. Król nie żył.
-Książę Loki, ty jedyny dysponujesz mocą zdolną przywołać ostatnie jego wspomnienia! Prosimy...- jedna ze służących spojrzała na mnie zielonymi oczyma. Szmaragdowymi. Bliźniaczo podobnymi do moich.
-Oczywiście. Mam zamiar pomścić śmierć ojca- zapewniłem. Podszedłem do ciała i położyłem dłonie na czole nieboszczyka. Było lodowato zimne. Skupiłem się. Z jego ust wystrzeliła wiązka światła. Wszyscy zobaczyli Thora celującego młotem w ojca.
-Chodźmy ! Trzeba złapać mordercę!- krzyknął wysoki czarnowłosy mężczyzna o lekko kobiecych rysach twarzy. Wszyscy się z nim zgodzili. Szliśmy po Thora.
                                                             *Oczami Samanty*
    Kiedy ludzie wybiegli z sali przemieniłam się w siebie podeszłam do Lokiego. Miałam na sobie delikatną złoto-czarno-szmaragdową jedwabną suknię odsłaniającą część mojej prawej nogi. Taki strój pojawiał się u mnie po nałożeniu iluzji.
-Jak się spisałam?
-Byłaś niesamowita. Wręcz czarująca.
-Nie sil się na komplementy. Lepiej chodźmy, bo twój braciszek i moja siostrzyczka nawieją- przeteleportował nas do sali biesiadnej gdzie zebrał się lud. Podeszliśmy do Thora kłócącego się z mieszczanami i służącymi.
-Więzy!- wykrzyknął Loki. Thora spowiły potężne łańcuchy. Upadł na ziemię.
-Loki! To oszustwo! Nie wierz im!
-Thorze Odinsonie! Zostałeś oskarżony o zabicie Wszechojca Odyna! Nie mam sumienia cię zabić bracie...- posłał mu smutne spojrzenie- Skazuję cię na dożywotni pobyt w więzieniu!
   Gromowładnego i jego nową dziewczynę przetransportowano do więzienia przy mojej i Lokiego pomocy. Pogrzeb wyznaczono na przyszły tydzień. Loki wyglądał na przybitego. Wieczorem odbyła się huczna uczta ku pamięci Odyna. Loki został natychmiastowo mianowany na następcę tronu.
    Właśnie nowy król miał wznieść toast. Jedyne słowa jakie trudem wypadły z jego ust to:
-Umarł król- wypił zawartość kielicha. Uczyniłam to samo. Ulotniłam się z sali poszłam w stronę jednej z komnat. Dalej trzymałam do połowy wypełniony kielich z uczty. Oparłam się o złote drzwi. Nie czekałam długo. Pojawił się Loki. Uśmiechał się w swój sposób. Coraz bardziej lubiłam ten uśmiech. Zwiastował zwycięstwo. Uniosłam kielich w jego stronę.
-... niech żyje król!
                                                           *Oczami Lokiego*
  Zdziwiła mnie jej obecność i zachowanie. Wiedziałem, że była przebiegła.
-Zgodnie z umową twoja siostra jest gotowa...
-Wiesz. Poza umową było to, że zostanę królową, o czym mnie nie poinformowałeś. Ale no cóż... jesteś na mnie skazany.
-Nawet nie znasz mojej natury.
-Bo jej nie pokazujesz.
Westchnąłem teatralnie. Jak chce, to niech ma!
-Chodź za mną.
W mojej komnacie stanąłem do niej twarzą w twarz. Zbliżyłem się. Zadrżała. Dalej pamiętała, co stało się ostatnio. Nachyliłem się nad nią.
-Czy boisz się potworów?- nie była w stanie wydusić z siebie słowa, więc tylko pokręciła przecząco głową- Nie? A powinnaś.
    Zacząłem zmieniać się w moją naturalną formę. Moje ciało nabrało niebieskiej barwy. Oczy zabarwiły się na czerwono. Bił ode mnie chłód mocniejszy niż zwykle.
    Zapamiętajcie moje słowa: "Kobieta zawsze was zaskoczy. Nie ważne czy jesteście bogami czy śmiertelnikami. Zawsze, bez wyjątku." Powoli wyciągnęła rękę i dotknęła delikatnie mojego policzka. Ten gest... Tak znajomy, a prawie zapomniany. Poczułem parzące ciepło w miejscu, gdzie jej skóra dotykała mojej. Nagle stało się coś dziwnego. Szybko się odsunęła. Jej ręce... Jej ręce były pomarańczowe w czerwone pasy.